.jpg)
ظهور اراده خداوند
خدا یعنی وجود محض ؛ و وجود بی ظهور معنی ندارد ؛ و این ظهور ، خدا نیست ولی مخلوق هم نیست .
این ظهور همان است که آن را اسماء الله و در مراتب پاینتر ، عرش و وجود منبسط یا مشیّت می گویند .
از این ظهور تعبیر به نور وجود حضرت خاتم الانبیاء (ع) نیز می شود . القصّه ، وجود ذاتاً ظهور دارد ؛ یعنی ظهور ، اقتضای ذات وجود می باشد .
لذا خدا همواره ظهور داشته ؛ و مخلوقات چیزی نیستند مگر حدود ظهور او .
اگر چه با نظر به ذات وجود محض ، او همواره یکی بود ولی یکی نبود ؛ یعنی یک عددی نبود بلکه یک وجودی بود ؛ چون یک عددی آن است که دومی برای او فرض دارد ولی یک وجودی فرض دومی ندارد ؛
چرا که وجود، دومی ندارد . لذا در مقام ذات ، جز خدا هیچکس نبوده ، نیست و نخواهد بود. امّا مظاهر او فراوانند ؛ لکن مظاهر ، وجود نیستند بلکه حدودِ ظهورِ وجود می باشند .
خدا (وجود نامحدود و صرف) را نه خارج است نه داخل و نه جزء ؛ لذا مخلوقات نه خارج اویند نه داخل او و نه جزء او ؛ بلکه مظاهر او می باشند .
.jpg)
